De weg die we gaan zwemmen op 8 juli 2012! Wil je graag meekayakken en de big swimmers volgen vanop de eerste rij? Dat kan: op onze site lees je er alles over: www.bigswim.be of www.bigjumpgent.be Vorige week een wetsuit gekocht, en Karel en ik konden niet meer wachten om die te testen. Conclusie: het water is sinds de bibberduik nauwelijks opgewarmd. Laat de zomer maar komen. Buitenzwemmen is the real thing, maar morgen kiezen we toch nog even voor de lekker warme Rozenbroeken. Met vier Big Swimmers maakten we op 25 maart van dichtbij kennis met de Gentse binnen-wateren. Vanuit een varend ponton en twee kano’s plukten we vier uur lang afval uit het water waar we - als alles goed gaat - binnen exact honderd dagen een rondje in zullen zwemmen. Zeer gewaardeerde hulp kwam er van Antia en Raphaela: enthousiaste versterking uit Spanje en Duitsland; Cedric: schipper van het ponton en werkzaam bij het Ecowerkhuis en Johan en David: de mannen van Ivago die misschien maandelijks uw glasbak komen ledigen. We ruimden de Ketelvest op, de Scheldearm van aan de Kuiperskaai tot aan de Reep en de Leie van aan het Justitiepaleis tot aan het Sluizeken, en dat zowel op de oevers als in het water. Diepgaand wetenschappelijk onderzoek mogen we het zeker niet noemen, maar een halve dag Gentsche Gruute Kuis op het water leert ons toch wel iets over het ‘oevergedrag’ van de mensensoort... Er wordt gedronken langs de waterkant! Veel gedronken...Vooral cava en vodka zijn populair. Na een half uur is iedereen perfect bedreven in het uit het water vissen van kroonkurken. Als ik iets in het vizier krijg dat er van ver oranje met groen uitziet, zegt Cédric bijna achteloos: ‘AA Drink’ en vervolgens... ‘op den duur herken je de dingen wel’... En er wordt gegeten langs de waterkant! Broodjes van de Panos, ijsbekertjes van Damass, Snickers en Twix’en. We vinden zelfs 2 grote stukken verse komkommer! Ook zeer opvallend... massa’s sigarettenpeuken! En helaas, je moet al heel bedreven zijn met de grijptang om die uit het water te vissen... We proberen op 8 juli dan ook best te vergeten dan 1 sigarettenpeuk maar liefst 8 liter water vervuilt. Om 4 uur lossen we de lading: 8 zakken restafval, 1 zak PMD... en ook al is het misschien vechten tegen de cavakaai... er ligt toch weer wat minder afval in en rond het water! Oprechte dank dus aan Cédric, David, Johan, Antia en Raphaela!
Meer foto's zijn te vinden op onze facebook: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.325228177543943.78454.266680803398681& Iedereen heeft zo zijn redenen waarom hij zuiver water belangrijk vindt. Voor Brian Ryckeman, Europees kampioen op de 25km openwaterzwemmen is het een kwestie van jobzekerheid. Een actie als de Big Swim vindt hij dus zeker en vast te pruimen! Wij zochten Brian op in het zwembad van Oostende, tijdens één van zijn twee (!!) dagelijkse trainingen. Een Belgische medaillehoop op weg naar de Olympische Spelen 2012. Afspraak in Londen! Pump up the volume... Kilometers malen en wat onnozelheden, meer moet dat niet zijn als voorbereiding op de Big Swim. Gent is misschien niet het paradijs op aarde, maar slecht vertoeven is het er toch ook niet. Onze stad, en niet in het minst de waterkant, onderging de laatste 15 jaar op verschillende plaatsen een ingrijpende metamorfose, een evolutie die zich hopelijk de komende jaren in positieve zin zal verderzetten. De binnenwateren, eeuwenlang essentiële handelsroutes door en voor onze stad, waren tot in de jaren '70 niet meer dan open riolen geworden. Overwelven en dichtgooien was de boodschap, en als kers op de taart van de vooruitgang een metro op de bodem van de Leie! Serieus? Serieus!
De zogenaamd futuristische ideeën van weleer zijn vandaag hooguit knullig te noemen. Stedenbouwkundige dwalingen uit het verleden worden in Gent met veel branie rechtgezet, de waterkant wordt mooier dan ze ooit geweest is: Ajuinlei, Graslei, Portus Ganda, Achterleie, Ketelvest,... er is bijna geen meter water wordt die geen makeover gekregen heeft, krijgt of zal krijgen. Als we nu met z'n allen op zonnige dagen de Graslei nog iets properder houden, zijn we er helemaal! En de waterkwaliteit mag ook nog altijd beter. We moeten er tenslotte in kunnen zwemmen! Een stuk of drie alfamannetjes glijden sierlijk door het water. Krachtige armslagen, dito benenwerk, verbeten grimassen. De ongekroonde koningen van het zwembad. Baan zes is hun territorium, door een rood-witte zwemlijn afgescheiden van het gepeupel in de rest van het bad. Dertig seconden, langer mag één baantje niet duren, in een oneindige reeks. In de drinkbus met energiedrank, enkele pull buoys en pads en een geplastificeerd A4-tje met trainingsschema, ontwaar ik aan de rand van het water een alternatief stilleven, een uitbeelding van de sérieux waarmee het er in baan zes aan toe gaat.
Aan de andere kant van de lijn verloopt alles meer gezapig. Vier bejaarde vriendinnen van een eind in de zeventig trekken hun wekelijkse lengtes. Tien, twintig, dertig! We zijn nog kwiek, hé meneer. Ergens in het midden van het bad kletsen twee meiden er lustig op los, breeduit met een tergend trage schoolslag. Andere zwemmers passeren hen afwisselend links, rechts, in het midden of desnoods langs onder, maar de twee vriendinnen lijken zich van geen kwaad bewust. Het geklets gaat nadien onverminderd verder onder de douche, in de kleedkamers en aan de fietsenstalling. Er is toch gesport, 20 baantjes! 340 calorieën kwijt! Dat verdient een koekje of drie, toch? Een beginnende crawlzwemmer – de stijl is nog voor verbetering vatbaar - eist subtiel zijn stukje zwembad op. Baantje crawl, eventjes uitrusten, baantje crawl. Hij zwemt nog liever tegen iemand – sorry, ‘k had u niet gezien - dan af te wijken van zijn lijn, zich beroepend op een soort ongeschreven voorrangsregel geldend in het zwembad. Idem dito voor een rugzwemmer enkele meters verder. Een aandoenlijk zesjarig jongetje spartelt nog meer dan het zwemt. Hij houdt angstvallig het puntje van de stok in de gaten die de geduldige zwemleraar vanaf de rand van het zwembad voor zijn neus laat dansen. Binnenkort zal het joch met zijn eerste zwemdiploma – 25 meter, één baantje! - blozend maar fier als een gieter poseren voor een al even fiere mama. Drie studenten hangen in het ondiep tegen de kant. Hoeveel baantjes hebben we al? Na nog tien lengtes geven ze er de brui aan. Onder de douche nemen ze zich voor vanaf nu ook wekelijks te gaan lopen, zich bewust van hun belabberde fysieke conditie. Veertig baantjes zwemmen en één rondje Watersportbaan, moet lukken! Maar vanavond eerst cantus in de Overpoort. Een man met licht overgewicht ziet er potsierlijk uit in zijn net te kleine zwembroek. Ook de groteske vrouw met roze badpak rond een lijf dat vele jaren onder de zonnebank werd bijgekleurd, is waarschijnlijk meer fotogeniek dan dat ze echt mooi is. Geen idee of dergelijke lui ook baantjes tellen. Het heeft iets neurotisch, al dat tellen. Het monotone karakter van zwemmen schakelt me al snel in contemplatieve modus. Shit, ik ben de tel alweer kwijt geraakt. Ach, wat doet het ertoe. Toch pleit ik ervoor om ‘een baantje’ op te nemen in het SI-stelsel als officiële voor jan-en-alleman bevatbare meeteenheid. Ik ga zeven kilometer rond Gent zwemmen, vertel ik aan elkeen die het horen wil – Big Swim hé, op 8 juli 2012. “Amai. Zeven kilometer. Hoeveel baantjes zijn dat dan?”, is de vertwijfelde reactie meestal. Voor eens en altijd: het zijn er tweehonderdtachtig. Veel duidelijker, nietwaar? Een hete zomerdag in de jaren dertig van de vorige eeuw, Appelterre-Eichem bij Ninove, la Flandre profonde. Er moest gewerkt worden. Enkele kwajongens, waaronder mijn grootvader, glipten ongemerkt weg van het hard labeur in de tabaksoogst. Ze verzamelden aan de vlakbij gelegen monumentale metalen brug van Pollare over de Dender om elkaar te overtroeven met de meest halsbrekende sprongen. Het verhaal gaat dat mijn opa in volle vakantietijd ooit drie dragen huisarrest heeft gekregen, omdat een roddeltante zijn signalement bij de brug thuis was gaan overbrieven.
Eind jaren tachtig. Zomervakantie, synoniem voor logeren bij oma en opa, wafels met bruine suiker van oma op oma-borden en wandelingen met opa aan opa-tempo. Oude boerderijen maken plaats voor verkavelingsarchitectuur. Aan de hand van mijn grootvader keek ik mijn ogen uit langs de Dender. Vaalwit schuim dreef in metershoge wolken op de rivier. Oude opa vertelde. Ik voelde de weemoed – zonder het woord zelf te kennen - toen hij mij de plekjes toonde waar hij als kind en tiener in het water dook en rondjes zwom. De brug van Pollare was de laatste stop. Allemaal lang geleden en voorbij, sprak hij mij peinzend toe, zoals alleen oude opa’s dat doen. En zwemmen, dat deden mijn broers en ik enkel in het chloorwater van het openluchtzwembad of in de afgesloten vijver van het recreatiedomein. Nog eens twintig jaar later. We waren haast vergeten hoe schoon de zomer hier kan zijn. De overblijvende keuterboerderijen van de tabakstelers zijn vakkundig omgetoverd tot rustieke fermettes of design dorpswoningen. Opa is al lang dood, oma weet niet meer dat ze ooit wafels bakte. Maar het schuim op de Dender is ook verdwenen. Op de brug van Pollare halen enkele pubers toeren uit. Ze proesten het uit van de pret, trots op zoveel heldhaftigheid. Eentje durft er niet te springen. ‘s Avonds staat alles op youtube. De smartphones, laaghangende oversized shorts en festivalpolsbandjes niet te na gelaten, is het tafereel hoogstwaarschijnlijk bijna identiek aan de capriolen van mijn opa en co ruim zeventig jaar geleden. Zelfs het decor is ongewijzigd: in 1940 werd de oorspronkelijke brug door terugtrekkende Engelse soldaten opgeblazen, maar later werd ze getrouw aan de oorspronkelijke plannen hersteld. Stoerdoenerij op en aan de brug over de Dender was enkele decennia lang slechts een verhaal en een herinnering van een steeds ouder wordende generatie. Vandaag wordt het verhaal heruitgevonden, alleen de vertellers zijn veranderd. Een historische rechtzetting. Niets is zo complexloos als het simpelweg in een rivier springen, positief escapisme voor dummies, vakantievertier met eeuwigheidswaarde. Mijn opa was de eerste Big Jumper. De Big Swimmer avant-la-lettre van de Dender, van Pollare, Ninove, Appelterre-Eichem en omstreken. Hulde! Blaarmeersen Gent, 22.01.2012: lang leve de lol! Officieuze start voor de Big Swimmers richting Big Swim op 08.07.2012. Vanaf nu wordt het alleen maar warmer... hopelijk. |